Liggend op bed luister ik naar van die zweverige muziek die Spotify voor me in een afspeellijst goot. Op een bevreemdende manier kalmeert het me langzaam. De drukte van de feestdagen zindert nog na in mijn lijf, ook al hield ik het bewust rustig. Wanneer ik mijn telefoon hoor trillen, open ik in één beweging de betreffende mail. Mijn ogen lezen woord voor woord mijn angsten voor, mijn adem stokt, mijn hart gaat tekeer als een malloot.
“Hi, I’d like to join your LinkedIn network.” Van hem. Van hij die ervoor zorgde dat mijn badkamer altijd op slot moet. Van de persoon die ik met mijn diepgewortelde oerinstinct uit mijn leven heb gegooid. Voorgoed, dacht ik.
Ik liet de vorige blogpost eens aan een vriendin lezen. Ze las door de regels heen en eindigde met de vraag “Dat is niet het enige wat hij gedaan heeft hé?”. Nee. Niet zo zacht uitgedrukt is hij de reden waarom ik tijdens een vrijpartij soms spontaan in tranen uitbarst. Ik blokkeer en sla in paniek.
Leeg, kapot en verslagen stap ik door regen en wind naar de supermarkt om twee(!) pakken Dragibus in te slaan. Waarschijnlijk heb ik nog restjes paprikachips aan mijn mond. Ik vraag mezelf af waarom er na tien jaar nog altijd chaos in mijn hoofd ontstaat.
Fragmenten komen terug. De indringende blik in zijn ogen toen hij me beval het aan niemand te vertellen. De opvoedster die me die eerste ochtend nietsvermoedend uitkafferde. Toenmalige vrienden die me niet geloofden.
Eigenlijk was het een opluchting en een vloek tegelijkertijd toen ik hoorde dat hij de benen had genomen richting Engeland. Geen gerechtigheid, maar wel een soort van gemoedsrust. Ondertussen had ik Gent om die reden al achter me gelaten, een stad die eigenlijk mijn hart had gestolen. De kans op confrontatie was te groot. Na tien jaar begin ik nog te beven wanneer ik langs het huis passeer, en ontwijk ik liefst van al die buurt.
Leest in mail: Gent area, Belgium.
Vanaf nu wordt deze stad terug een speeltuin voor mijn angsten. Waarbij ik elke persoon consequent screen met gedreven nervositeit. Vooral uit angst om mijn kwelgeest niet meer te herkennen.
