Hello uitlaatklep

Al meer dan drie maanden zit ik thuis. Ziekteverlof, zoals dat heet. “Leuk, vakantie!” zou je denken. Wel, allesbehalve.
Weg van collega’s die met je meekwelen op de tonen van No Scrubs. Weg van klanten die je eeuwig dankbaar zijn, nu die blauwe mascara hun ogen eindelijk tot hun recht brengt. Weg van een job die ik enorm graag doe.

En dat allemaal door die stomme voeten. Want mijn achillespezen zijn regelrechte blaaskaken. Die te pas, maar vooral te onpas, hardnekkige pijnscheuten door mijn lichaam jagen. Waardoor een 78-jarige vrouw, die zich verplaatst met een felrode scootmobiel, waarschijnlijk nog langer kan rechtstaan dan de deze.

Gedwongen congé dus. De eerste weken sloot ik mezelf thuis op. Want je bent ziek, Aster. Dan mag je enkel zielig in je bed liggen staren naar het plafond. Hoogstens tv of een film kijken. Het mag niet té plezant lijken. Of zo maakte ik het mezelf toch wijs.
Ik durfde amper de deur uit. Zelfs de supermarkt om de hoek was een opgave. En niet enkel op fysiek vlak. Want er moest maar eens iemand me zien en denken dat ik niet echt ziek was. Dat die pijnlijke voeten enkel in mijn hoofd bestonden.

Ik kwam praktisch niet meer buiten. Gewoon. Uit angst. En hoewel mijn beste vrienden er allemaal voor me waren, voelde ik me vaak alleen. Enkel ik en mijn gedachten. Enkel ik en die voeten van me.
Terwijl mijn fysieke ruimte zich beperkte tot mijn appartement, kregen mijn hersenspinsels vrij spel.

Een diepe put vormde zich. Een diepe, uitzichtloze put.

Mijn vorige dieptepunten speelden zich terug af in mijn hoofd. Zoals herhalingen van F.C. De Kampioenen.
En opeens was er een klik. Ik had een uitweg gevonden. Het enige wat mij altijd heeft kunnen sussen. Dat was schrijven. Mezelf creatief uiten.

Tot nu toe bleven mijn schrijfsels achter slot en grendel bewaard. Maar het is tijd om het roer om te slaan.
En hier is hij dan. Mijn blog. SPRAAKBEELD.
Met de nadruk op zowel spraak als beeld. Sprekende beelden en beeldspraak.

Hello uitlaatklep.
Zie ik je hier snel terug?