Daten. Ik haat het. En rampzalige dates, die maken het er uiteraard niet beter op. Hier eentje van een jaar geleden. Namen en plaatsnamen zijn aangepast.
November 2014. Het weer schemert tussen warm en koud. Tussen zon en ijzel.
Zoals gewoonlijk swipe ik lustig links, af en toe rechts. BAM! Weer een nieuwe match. Jeff. Uit Nieuw-Zeeland. Met een aantal gemeenschappelijke vrienden. Onwijs knappe kop. Ja, hallo!
Al snel beginnen we te praten. Een paar dagen opeenvolgend. Hij vertelde me waarom hij in Antwerpen was. Dat hij rechten had gestudeerd. En over de koopjes die hij op de stockverkopen had gescoord. Ik reageerde enthousiast. Want stiekem wou ik ook nieuwe designer goodies.
De dag erna was Jeff weer op jacht geweest. Hij kwam met een wazig verhaal aanzetten. De security had hem tegengehouden. Omdat hij met kledij over z’n arm naar buiten stapte. Ik vond het wat vreemd. Maar dacht dat hij een grapje maakte. Niet dus. Rode vlag.
Nu had ik eigenlijk ook wel zin in een shopping spree. Dus spraken we af samen te gaan. De eerste designerstop was enkel ‘mannenkledij’. Er was geen enkel stuk dat mijn ‘budgetproof versus draagbaar’-battle won. Toen Jeff voor een kwartier in de paskamer verdween, was de tijd rijp om vriendinnen het verlossende “HIJ IS KEI KNAP!” te sturen. Hij besloot geen enkel stuk mee te nemen. Dacht ik.
Smachtend naar de stocksale van mijn favoriete ontwerper, gingen we eerst mijn fiets ophalen. Hij plofte kort neer in de zetel en begon in zijn tas te graaien. Met een grote smile toonde hij trots een short, met de woorden “Thanks for helping me.” WACHT. WAT? Ik stond perplex.
Even terugspoelen. Zonder het zelf te beseffen, was ik medeplichtige van een diefstal. Op een eerste date. Met iemand die rechten had gestudeerd. Ik wist niet wat te zeggen. Laat staan te doen. Ik ben namelijk het soort mens dat liever de bus mist, dan bij rood licht over te steken.
Probeer hem gewoon zo snel mogelijk buiten te krijgen. Dat was m’n tactiek. Ondertussen maakte ik het “Zie maar dat je hier per ongeluk niks meeneemt hé!”-grapje. “Nee, ik zou nooit stelen van u. Enkel van rijke mensen zoals designers. Die hebben toch geld genoeg.”
Euh… Okay dan. Bedankt voor de geruststelling?
Langs de ene kant voelde ik me gedwongen om met hem naar de andere stocksale te gaan. Langs de andere kant wou ik ook gewoon doodgraag naar m’n favoriete ontwerper.
Ik hield hem voortdurend in de gaten. Elke keer hij iets paste, zag ik er op toe dat hij het weer netjes terughing in het rek. En dat lukte mij verbazend genoeg ook nog.
Ik kon niet snel genoeg weg zijn. Van hem. We namen afscheid. Hij probeerde mij te zoenen. Jakkes! Ik draaide mijn hoofd met een scherpe beweging naar links.
Opgelucht kwam ik thuis. Jeff stuurde me nog een paar keer om naar de film te gaan. Al plannen, sorry. En toen hij me aansprak op straat. Moest ik altijd dringend weg. Volgens mij zit hij nu terug in Nieuw-Zeeland. Gelukkig.
Enne… Mijn hart heeft hij alvast niet gestolen. (Badum tsssh)
